ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Με τοποθέτησή του στο «Sportlesvos», ο Γιάννης Γεωργαράς εξηγεί τους λόγους της αποχώρησής του από τη Λέσβο, παραθέτοντας ένα ιστορικό των όσων προηγήθηκαν από την πρώτη ημέρα έλευσής του στο νησί και τη συνεργασία του με την οικογένεια Αντωνάκα.
Αναλυτικά:
«Μετά το ματς με τον Παναρκαδικό ζήτησα από τον πρόεδρο τη λήξη της συνεργασίας μας. Για προσωπικούς κυρίως λόγους. Μου προτάθηκε από τον ίδιο να συνεχίσω ως τεχνικός διευθυντής. Κάτι που καταδεικνύει και το μεταξύ μας κλίμα. Στη συγκεκριμένη στιγμή έχω ανάγκη να ξεκουραστώ, να ηρεμήσω και να δω ψύχραιμα το επόμενο μου βήμα. Ευχαριστώ την διοίκηση, τον Τζίμη και τον Σταύρο Αντωνάκα για την ευκαιρία που μου έδωσαν να εργαστώ σε αυτόν τον ιστορικό και μεγάλο σύλλογο!
Όπως πολύ καλά γνωρίζετε, μέσα σε ελάχιστο χρόνο και με μεγάλες δυσκολίες (καθυστερήσεις στη συμπλήρωση του ρόστερ), δημιουργήσαμε μια εντελώς νέα ομάδα, ξεκινώντας από το “μηδέν”. Μια ομάδα που αποτελείται από 14 γηγενείς ποδοσφαιριστές -κάτι που είχε χρόνια να συμβεί- και αρκετές προσθήκες με νέους ταλαντούχους Έλληνες και ξένους παίκτες. Με απίστευτες ελλείψεις ξεκινήσαμε ένα μεγάλο ταξίδι στο θεσμό του Κυπέλλου Ελλάδας. Σάμος, Κόρινθος, Νίκη Βόλου, Απόλλων, Λαμία…
Αυτό βέβαια ήταν φυσικό να “αφήσει” σημάδια στην ομάδα μας στο πρωτάθλημα, καθώς το ρόστερ δεν είχε το απαραίτητο βάθος. Παρ’ όλα αυτά, μετά από χρόνια έστω και παροδικά, επέστρεψε στον ιστορικό Ταρλά η χαμένη αίγλη του Αιολικού, κάνοντας περήφανους τους φίλους του. Η θέση της ομάδας είναι πλασματική. Με 2-3 προσθήκες είναι σίγουρο ότι ο Αιολικός θα πετύχει τον φετινό του στόχο.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον άμεσο συνεργάτη μου, Βασίλη Παππά, τον φυσικοθεραπευτή Ανδρέα Γαλάτη, τον γυμναστή Βασίλη Σταυρινό, τον έφορο μας τον Ανδρέα, τους γενικούς αρχηγούς Λάκη Μέγα και Στέλιο Ματζουράνη για την ουσιαστική και ανιδιοτελή προσφορά τους, τον Στέλιο Αλμπάνη, την κα Ρένα από τα γραφεία, τον Σύνδεσμο των οργανωμένων, όπως και όλους τους αγνούς φιλάθλους του Αιολικού για τη στήριξη και την εκτίμησή τους. Πάνω από όλα όμως τους ποδοσφαιριστές μου, που κάτω από εντελώς αντίξοες συνθήκες και ουσιαστικές ελλείψεις (ρόστερ και προετοιμασίας με απουσία φιλικών αγώνων) πέτυχαν μεγάλες νίκες και διακρίσεις που άγγιξαν το Πανελλήνιο! Είναι σίγουρο ότι μετά από πολλά χρόνια, οι επιτυχίες αυτές θα παραμείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες, βαθιά στην καρδιά τους.
Αισθάνομαι γεμάτος και υπερήφανος που επέστρεψα πίσω κάτι από την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό που μου δείξατε…»
