ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Μία απόλυτα Πανιώνια συνέντευξη, με λόγια καρδιάς για την αγαπημένη του ομάδα, παραχώρησε στα panionianea.gr ο Κωνσταντίνος Διονέλλης.
Ο 26χρονος αριστερός μπακ, μετά από τέσσερα χρόνια παρουσίας και προσφοράς στον Ιστορικό, δεν θα συνεχίσει στην ομάδα, με τον ίδιο να τόνισει πως είναι ευγνώμων για όλα όσα έζησε με την κυανέρυθρη φανέλα.
Παράλληλα, αναφέρθηκε στο όνειρο που είχε από μικρό παιδί να αγωνιστεί στον Πανιώνιο, εξέφρασε τα συναισθήματα του όταν φόρεσε για πρώτη φορά την κυανέρυθρη φανέλα, εξήγησε πως μπήκε μέσα του το… μικρόβιο του Ιστορικού, μίλησε για τα τέσσερα χρόνια που έζησε ως παίκτης του συλλόγου, ενώ έκανε ειδική αναφορά και στην αγάπη που εισέπραξε από τον κόσμο.
Διαβάστε αναλυτικά την συνέντευξη του Κωνσταντίνου Διονέλλη στα panionianea.gr:
Μετά από τέσσερα χρόνια ήρθε η ώρα να αποχωρήσεις από τον Πανιώνιο, πώς νιώθεις; Σου αφήνει κάποια πικρία ή νιώθεις γεμάτος από αυτά τα χρόνια;
«Η αλήθεια είναι πως όταν περνάς τέσσερα γεμάτα χρόνια σε έναν σύλλογο σαν τον Πανιώνιο, δεν γίνεται να μην δένεσαι. Σίγουρα υπάρχει στεναχώρια, γιατί αποχωρώ από μια ομάδα που την κουβαλούσα μέσα μου από πάντα. Αλλά δεν υπάρχει πικρία, νιώθω γεμάτος και ευγνώμων για όλα όσα ζήσαμε μαζί. Θα κοιτάξω μπροστά και θα προχωρήσω ως επαγγελματίας, αλλά ο Πανιώνιος θα είναι πάντα κομμάτι της καρδιάς μου».
Ήταν το όνειρό σου να παίξεις στον Πανιώνιο;
«Ναι, χωρίς δεύτερη σκέψη. Από πολύ μικρός στα γήπεδα έλεγα “μια μέρα θέλω να παίξω μ’ αυτή τη φανέλα”. Ο Πανιώνιος δεν είναι απλά μια ομάδα για μένα, είναι τα παιδικά μου χρόνια, οι Κυριακές με τον πατέρα μου στη Νέα Σμύρνη, τα πρώτα μου ποδοσφαιρικά όνειρα».
Ποιες στιγμές κρατάς περισσότερο από αυτά τα τέσσερα χρόνια;
«Η πιο δυνατή στιγμή ήταν σίγουρα η άνοδος στη Β’ Εθνική. Ήταν ένας στόχος που μας βάραινε όλους, ειδικά εμάς που νιώθαμε τι σημαίνει αυτός ο σύλλογος. Επίσης δυνατή στιγμή ήταν και η ανατροπή που πετύχαμε στο κύπελλο Ελλάδος τη χρονιά που πέρασε. Όμως και τα μικρά πράγματα, οι προπονήσεις, τα αποδυτήρια, οι χαρές, οι λύπες, όλα αυτά χτίζουν αναμνήσεις ζωής».
Πώς αισθάνεσαι που ο κόσμος του Πανιωνίου τρέφει τόση αγάπη για σένα;
«Είναι κάτι που δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Το να σε αγαπάει ο κόσμος της ομάδας που αγαπάς, είναι από μόνο του ένα τεράστιο δώρο. Τους ευχαριστώ από καρδιάς και θα έχω για πάντα μαζί μου την αγάπη τους όπου κι αν βρίσκομαι».
Αυτά τα χρόνια συνεργάστηκες με πολλούς στην ομάδα. Κάποιοι συμπαίκτες σου ή προπονητές που είχατε πιο μεγάλο δέσιμο;
«Σίγουρα, ήταν τέσσερα χρόνια συνεργασίας με πολλούς ανθρώπους. Όλοι προσπαθούσαμε για την επίτευξη του στόχου της ανόδου. Μέσα όμως από την καθημερινότητα με κάποιους δένεσαι παραπάνω, ανθρώπινα. Δεν θέλω να ξεχωρίσω ονόματα για να μην αδικήσω κανέναν. Από την πλευρά μου υπήρξε σεβασμός προς τους ανθρώπους του συλλόγου, τους προπονητές μου και τους συμπαίκτες μου. Με αρκετούς δημιουργήσαμε φιλίες και δεσμούς ζωής αλλά αυτό θα το κρατήσουμε για εμάς».
Σαν γνήσιος Πανιώνιος, όταν έφτασε η στιγμή της ανόδου, σου έφυγε ένα βάρος;
«Απόλυτα. Δεν ήταν μόνο το βάρος που έφυγε, ήταν και το αίσθημα δικαίωσης που ένιωσα ότι έγινε το πρώτο βήμα για να οδηγηθεί ο Πανιώνιος στο φυσικό του χώρο που είναι η Α’ Εθνική. Για όλους εμάς που αγαπάμε την ομάδα, η άνοδος δεν ήταν απλά ένας στόχος – ήταν χρέος. Να δώσουμε το εκατό τοις εκατό των δυνάμεών μας και να καταθέσουμε ψυχή στο γήπεδο ώστε η ομάδα να βρεθεί το γρηγορότερο στην Α’ Εθνική αφού κατάφερε να περάσει την δυσκολία αυτή της Γ’ Εθνικής. Χαίρομαι που ήμουν εκεί, ήμουν μέρος αυτής της προσπάθειας και συνετέλεσα κι εγώ σ’ αυτό το αποτέλεσμα».
Θέλω να μου περιγράψεις τα συναισθήματα όταν φόρεσες για πρώτη φορά τη φανέλα του Πανιωνίου;
«Συγκίνηση και υπερηφάνεια. Είναι όλα αυτά μαζί που νιώθεις όταν εκπληρώνεις κάτι που θέλεις πολύ και πάντα ονειρευόσουνα. Θυμάμαι την πρώτη μέρα στ’ αποδυτήρια, να βλέπω τη φανέλα και το σήμα του συλλόγου. Είναι κάτι που δεν ξεχνιέται ποτέ».
Τέλος, πες μου πώς έγινες Πανιώνιος…
«Από την οικογένεια μου. Ο πατέρας μου με πήγαινε στο γήπεδο από μικρό. Η μητέρα μου μεγάλωσε στη Ν. Σμύρνη με τον Πανιώνιο. Έτσι μεγάλωσα κι εγώ με τον Πανιώνιο, με τις φωνές της Νέας Σμύρνης, με τα συνθήματα, τις ιστορίες. Ταυτόχρονα από πολύ νωρίς με μεγάλωσε ποδοσφαιρικά ο κος Μπέριος ο οποίος μ’ έκανε ν’ αγαπήσω το ποδόσφαιρο και τον Πανιώνιο ακόμα περισσότερο, μ’ έμαθε να δουλεύω για να πετύχω τους στόχους μου και ν’ αρπάζω την ευκαιρία όταν αυτή μου δίνεται. Δεν ήταν επιλογή, ήταν φυσική συνέχεια. Ο Πανιώνιος για μένα είναι κάτι παραπάνω από ομάδα είναι τρόπος ζωής».
