ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Μετά την χθεσινοβραδινή ανακοίνωση του Ερασιτέχνη Εργοτέλη και τις προσπάθειες που γίνονται για να συμμετάσχει η ομάδα της Κρήτης στη Γ’ Εθνική, ο Γιώργος Βρέντζος με ανάρτηση του πήρε θέση.
Αναλυτικά η ανάρτηση του Γιώργου Βρέντζου:
«Είναι μια μέρα πένθους για τον Εργοτέλη. Η διαφαινόμενη χρεοκοπία της ΠΑΕ, η δεύτερη μέσα σε 7 χρόνια, αποτελεί το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Ενός θανάτου που δεν επήλθε από φυσικά αίτια (π.χ. υποβιβασμός) αλλά από δολοφονία. Φυσικός αυτουργός ένας ανήθικος ιδιοκτήτης, ο Μάγκεντ Σάμυ, με συνεργό έναν ανίκανο διαχειριστή, τον Γιώργο Τουτζάρη. Ηθικοί συνεργοί η ποδοσφαιρική συμμορία που μας έκλεψε την άνοδο πριν 2 χρόνια, το Υφυπουργείο Αθλητισμού αλλά και γενικά η Πολιτεία καθώς και η ΕΠΟ για την περσινή αναδιάρθρωση της SL2.
Κρίμα για τον Σύλλογο, για τον κόσμο του, για τους ανθρώπους που θα χάσουν τα χρήματα τους, για τα παιδιά των ακαδημιών που ονειρευόντουσαν να ακολουθήσουν τα χνάρια του Μπουχαλάκη, του Καρέλη, του Κούτρη, του Σάλιακα, του Τζανακάκη, του Παντελάκη, του Ιατρούδη, του Μανουσάκη κλπ. Κρίμα και για εμένα που ξόδεψα πολύ χρήμα (ότι είχα και δεν είχα) και χρόνο προκειμένου να διαγράψω τις αμαρτίες του παρελθόντος και να παραδώσω τον Εργοτέλη πρωταθλητή και (σχεδόν) καθαρό από χρέη.
Σήμερα κλείνει ένας 5ετής κύκλος για τον Σύλλογο, ή μάλλον σχεδόν 7ετής αν συμπεριλάβεις και την προεδρία μου που οδήγησε στην επάνοδο της ομάδας στις επαγγελματικές κατηγορίες και τη δημιουργία της ΠΑΕ). Ελπίζω κι εύχομαι ο επόμενος, όσο δύσκολα και χαμηλά κι αν ξεκινήσει, να ολοκληρωθεί πολύ καλύτερα.
Κλείνει επίσης ένας σχεδόν 10ετής (από το 2013) κύκλος ενασχόλησης μου ως παράγοντας του Εργοτέλη. Δεν το περίμενα, ούτε το ήθελα. Αλλιώς είχα σχεδιάσει κι ονειρευτεί να ήμουν, να είμασταν, σήμερα. Όλα αυτά τα χρόνια έζησα πολλές λύπες και λίγες χαρές, όπως όλοι όσοι ασχολούνται με “μικρές” ομάδες. Αυτές όμως οι λίγες σε σχέση με τις λύπες χαρές ήταν υπεραρκετές για να με κάνουν ευτυχισμένο και περήφανο. Έκανα πολλά λάθη αλλά σε γενικές γραμμές νομίζω ότι προσέφερα στον Σύλλογο. Και παρότι είμαι πολύ στενοχωρημένος, πικραμένος κι οργισμένος, ταυτόχρονα είμαι και πολύ περήφανος για όσα ζήσαμε και πετύχαμε μαζί. Είμαι πολύ περήφανος που είμαι – και θα είμαι – Εργοτέλης!
Δε θα είμαι πλέον εδώ μαζί σας αλλά θα συνεχίσω να βοηθάω τον Σύλλογο όπως κι όσο μπορώ. Όπως έχω ξαναπεί, όπου κι αν βρίσκομαι η καρδιά μου θα είναι πάντα κιτρινόμαυρη και το ποδοσφαιρικό σπίτι μου θα είναι πάντα το Μαρτινέγκο. Και μια μέρα, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα επιστρέψω…»
