ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Σε τραγωδία παραλίγο να μετατραπεί η γιορτή του Ελλοπιακού για την πρώτη του παρουσία στη Γ’ Εθνική. Στο ματς με τον Ατρόμητο Πειραιά, η ομάδα της Βοιωτίας είδε μόλις στο 3′ τον Αχείμαστο να πέφτει αναίσθητος στον αγωνιστικό χώρο ύστερα από διεκδίκηση της μπάλας με τον Γκόγκα.
Ο διαιτητής του αγώνα, Αργύρης Κατσίνης, έπεσε αμέσως πάνω από τον ποδοσφαιριστή και φρόντισε να του επαναφέρει τη γλώσσα στη σωστή θέση της, καθώς ο παίκτης δεν μπορούσε να αναπνεύσει από τη στιγμή που είχε χτυπήσει στη μύτη του. Ο παίκτης είχε αιμορραγία στη μύτη κι έτσι μεταφέρθηκε εκτός αγωνιστικού χώρου για να γίνει αναγκαστική αλλαγή και να ανακτήσει πλήρως τις αισθήσεις του πριν διακομιστεί στο νοσοκομείο.
Μέσω του Gazzetta, ο Παναγιώτης Αχείμαστος, μοιράζεται τα όσα έζησε και το… δράμα με την κατάσταση στα νοσοκομεία αλλά και την κατάσταση στη Γ’ Εθνική. Ο ίδιος είναι τυχερός γιατί είναι στα χέρια μια καλής διοίκησης. Οι άλλοι, όμως;
«Εχω κενό μνήμης 15 λεπτών, οπότε θα σας πω όσα θυμάμαι», μας λέει αρχικά και συνεχίζει πως: «λογικά ποτέ δεν θα μπορέσω να θυμηθώ τι μου συνέβη, όπως μου είπαν οι γιατροί έχω υποστεί μετατραυματικό σοκ. Όπως φαίνεται στο video ήρθε ο διαιτητής αμέσως και έβαλε το χέρι του για να μην πέσει η γλώσσα μου προς τα πίσω. Όπως μου είπαν τον δάγκωσα κιόλας. Τον ευχαριστώ θερμά μέσα από την καρδιά μου, γιατί αν δεν ήταν τόσο γρήγορη η αντίδρασή του μπορεί να ήταν πιο σοβαρά τα πράγματα».
«Αλλαξα τρία νοσοκομεία και πήγα σπίτι μου στη μία τα ξημερώματα»
Ήσουν σ’ αυτήν την κατάσταση και ζήτησες να μπεις να παίξεις;
«Ναι, έτσι μου είπαν. Εγώ δεν το θυμάμαι ούτε αυτό. Όπως σας είπα άρχισα να θυμάμαι 15 λεπτά από τη στιγμή του χτυπήματος. Δηλαδή έξω από τα αποδυτήρια, όταν και άρχισα να φεύγω από το γήπεδο για να πάω στο νοσοκομείο».
Εκεί πώς ήταν η κατάσταση που αντίκρισες;
«Αρχικά, πήγα στο νοσοκομείο της Θήβας όπου μου έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις. Δηλαδή οι αιματολογικές, ακτινογραφία θώρακα και στη μύτη. Δεν εφημέρευε αξονικός τομογράφος, όμως και έτσι έπρεπε να πάω με το ΕΚΑΒ στο ΚΑΤ για αξονική, που εφημέρευε. Εκεί μού έγιναν πάλι ακτινογραφίες, υπέρηχοι, αλλά έπρεπε να με δει οπωσδήποτε και ΩΡΛ. Ομως στο ΚΑΤ δεν εφημέρευε ΩΡΛ και γι’ αυτό έπρεπε να πάω στη συνέχεια στο ΕΛΠΙΣ. Τελικά, από τις τέσσερις και κάτι που δέχτηκα το χτύπημα, έφυγα από το πρώτο νοσοκομείο με τη λήξη του ματς και σπίτι μου ήμουν στη μία τα ξημερώματα».
«Όταν έπαιζα στο Φωστήρα χρειάστηκε η συνδρομή του ΠΣΑΠΠ σε μια επέμβασή μου»
Με τον διαιτητή έχεις μιλήσει;
«Όχι ακόμη, αλλά θα το κάνω. Εχουν περάσει λίγες ώρες από το ατύχημα και με ακούτε και κάπως περίεργα επειδή η μύτη μου είναι σπασμένη. Μου στέλνουν μηνύματα πρώην και νυν συμπαίκτες μου τους οποίους και ευχαριστώ για το ενδιαφέρον τους, όπως και τους ανθρώπους του Ελλοπιακού που είναι συνέχεια στο πλευρό μου, από την πρώτη στιγμή μέχρι και τώρα που μιλάμε».
Εχεις μεγάλη εμπειρία στα πρωταθλήματα Β’ και Γ’ Εθνικής. Εχεις περάσει ξανά ανάλογες καταστάσεις;
«Κοιτάξτε, πριν από πέντε μήνες είχα σπάσει ξανά τη μύτη μου. Τότε ήμουν στη Μύκονο, αλλά και πάλι ήμουν σε μια ομάδα με μια διοίκηση που νοιάζεται για τους παίκτες της.
Παλιότερα όταν ήμουν στο Φωστήρα χρειάστηκε να κάνω επέμβαση στους κοιλιακούς. Επειδή η επέμβαση έγινε αφότου είχε τελειώσει το πρωτάθλημα και παρόλο που ήταν σε ισχύ το συμβόλαιό μου, χρειάστηκε η συνδρομή του ΠΣΑΠΠ για να αποπληρωθούν τα έξοδα της επέμβασης».
«Άλλα παιδιά που δεν έχουν την ίδια τύχη μ’ εμένα;»
Το δικό σου περιστατικό αποτελεί άλλο ένα καμπανάκι για το ότι πρέπει κάτι να αλλάξει όσον αφορά στη μέριμνα για τους παίκτης της Γ’ Εθνικής. Υπάρχει ένα μήνυμα που θες να στείλεις;
«Επειδή στη Γ’ Εθνική δεν υπάρχει ασφαλιστική κάλυψη, πρέπει να έχεις την τύχη να είσαι σε ομάδα με καλούς ανθρώπους. Και αυτό συμβαίνει με εμένα και τώρα αλλά και στη Μύκονο που ήμουν.
Ο πρόεδρος του Ελλοπιακού, Τάσος Καμούτσης που είναι και γιατρός. Είναι συνέχεια δίπλα μου και ήταν αυτός που έτρεξε από πάνω μου τη στιγμή που χτύπημα. Ό,τι χρειαστώ είναι δίπλα μου. Αλλα παιδιά που δεν έχουν την ίδια τύχη με εμένα, όμως;
Η Γ’ Εθνική μόνο στα χαρτιά δεν είναι επαγγελματική. Ζουν τόσες οικογένειες από εκεί. Θα έπρεπε να υπάρχει ένα πλαίσιο που οι παίκτες θα ήταν εξασφαλισμένοι και θα είχαν το κεφάλι τους ήσυχο τόσο για τους ίδιους όσο για την οικογένειά τους. Το ποδόσφαιρο είναι ένα επάγγελμα που οι τραυματισμοί είναι συχνοί και θα πρέπει κάποια πράγματα να θεωρούνται αυτονόητα αλλά δυστυχώς δεν είναι».
